Vorige week deelde Sanne haar aangrijpende verhaal op de blog. Deze kun je hier lezen. Ze vocht tegen een eetstoornis en automutilatie. Vandaag deelt ze het vervolg hiervan. De taboes rondom psychische problemen heerst nog steeds en ik ben het met Sanne eens dat dat eens moet veranderen!
Lezen jullie mee?
Hoe ik uiteindelijk van de eetstoornis af kwam?
Mezelf een schop onder mijn kont geven. Niemand anders zou dit voor mij gaan oplossen. Ik kon zo doorgaan, mijn lijf kapot maken en er over een paar jaar niet meer zijn. Of ik kon alles op alles zetten om het nog een kans te geven. Mijn allergrootste wens, al van jongs af aan, moeder worden, een groot gezin. Daarvoor zou ik lichamelijk aan moeten sterken zou het überhaupt mogelijk zijn eventueel. Het lukte, langzaamaan ging het eten beter en werd het sporten beetje bij beetje minder. Een jaar heb ik hier heel hard voor gevochten toen ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand hield. Zou het echt? Jazeker! Dit moest zo zijn daar waren we allebei van overtuigd. Het ging al heel goed met mij maar dit was zeker het laatste zetje wat ik nodig had. Door de zwangerschap en de periode van borstvoeding geven besefte ik dat mijn lijf ook voor iets heel moois kon zorgen.
Nu 4,5 jaar later hebben we twee geweldige zoontjes en een eigen huis in het dorp waar we graag weer wilden wonen. De laatste jaren zijn niet zonder slag of stoot gegaan. Drie zwangerschappen die absoluut niet leuk zijn geweest, mensen die vonden dat ik geen moeder kon worden omdat ik ziek was (geweest), een miskraam van twee kindjes, veel over mij heen gekregen, veel moeten slikken maar we staan er wel, samen!
(Foto gemaakt door: Maike @dwarsedingen
Hoe het leven is met PTSS?
Zwaar maar het wel dubbel en dwars waard waar ik nu sta.
Veel mensen zien meestal een vrolijke Sanne die houdt van gezelligheid en in is voor een feestje. Een Sanne die straalt als het over haar kinderen gaat en alles voor hun over heeft.
Niemand ziet de Sanne die de dagen daarna gebroken is en zoveel prikkels moet verwerken dat ze in soms in de overlevingsstand staat. Niemand die voelt hoe vol mijn hoofd elke dag is door alles wat een trigger is en het continue alert zijn. Niemand die merkt hoe ik van te voren bezig ben met wat ik wel of niet moet zeggen en of mensen mij wel aardig vinden. Niemand die de angst voelt als ik onverwachts aangeraakt wordt. Niemand die ziet hoeveel energie een ‘normale’ dag mij soms al kost. Niemand zag de Sanne vastgeklemd aan de bank, vanwege geluiden die flashbacks gaven naar vroeger.
Wat zou ik graag willen dat de mensen om mij heen dit een dag konden voelen.
Nee ik ben niet zieke Sanne, ik ben Sanne met PTSS iets wat ik mijn leven lang mee zal dragen. Sanne die daardoor een angst en dwangstoornis heeft ontwikkeld maar die goed onder controle heeft. Sanne die het goed voor elkaar heeft en heel sterk in haar schoenen staat. Ik hoop dat ik in de toekomst de trauma therapie kan volbrengen al is het maar om de scherpe kantjes eraf te halen. Voor nu iets wat niet mogelijk bleek. Dit had zoveel invloed op mijn dagelijks leven en ik kon, voor mijn gevoel, geen goede moeder meer zijn. Dat was voor mij de grens. Als er iets is in mijn leven waar ik trots op ben dan is het wel het moederschap en daar komt niemand aan.
(Foto gemaakt door: Maike @dwarsedingen
Taboe
Het taboe dat heerst om over psychische problemen in openheid te praten, waarom en voor wie? Ik ben niet minder door wat ik heb meegemaakt, ik heb daar niet voor gekozen en ik ben er zeker geen slechte moeder door.
Of Mees en Duuk eronder lijden omdat ze een moeder hebben die dit met zich meedraagt? Nee absoluut niet. Ten eerste hebben ze de liefste papa die er altijd voor ze is en ten tweede durf ik uit volle overtuiging te zeggen dat ik de beste moeder ben voor ze. Niet perfect maar wie is dat wel? Ik denk dat ik door wat ik heb meegemaakt heel bewust bezig ben met hun emoties en ze daar ook de ruimte voor geef.
Voor wie nu nog steeds durft te zeggen dat ik voor de makkelijke weg kies, zeg dat recht in mijn gezicht. Als je denkt dat het zo simpel is dan wil ik best ruilen maar dan krijg je alles erbij. Dat heb ik weleens voorgesteld, dat zagen ze niet zitten.
Ben je moeder of vader en heb je psychische problemen in welke vorm dan ook? Je mag er zijn, je bent niet minder waard en je hoeft je er al helemaal niet voor te schamen. Zoek of vraag hulp als je dat nodig hebt. Doe dit niet voor een ander maar voor jezelf.
Heb je vragen of wil je iets delen, stuur gerust een berichtje.
‘Rise up
take courage
and do it!’
Liefs Sanne
Geef een antwoord