Twee keer in de week komt er in de rubriek: ‘Ons geboorteverhaal’ een bevallingsverhaal van een andere mama online! Zelf vind ik het erg boeiend om van andere hun bevallingsverhaal te lezen en vaak lees ik herkenning hierin terug. Elke bevalling is bijzonder en uniek! Deze week het verhaal van Kimberly! Op 15 maart 2015 beviel zij van een prachtige zoon: Jake!
_____________________________________________________________________
Eentje uit de oude doos. HA-HA pun intented 😉 Mijn bevallingsverhaal. Gelukkig dat ik het ooit eens op heb geschreven want de helft kan ik mij echt niet meer herinneren. Ik herinner mij overigens sowieso een stuk minder dan voor de zwangerschap…….. Ben ik de enige? #zwangerschapsdementie #geëvolueerd #inkorsakov
Helaas heb ik geen gruwel verhaal of bloederige foto’s voor jullie (doe maar niet alsof je die niet HEUL graag zou willen zien) maar voor de verandering eens een fijn bevallingsverhaal. Tenminste, tot op zekere hoogte want hoe fijn voelt een watermeloen door je neusgat persen nou echt?
Ik weet het nog als de dag van gister.. het was een zonnige zaterdag, de wind woei door mijn weelderige haarbos….. Nee, even zonder gein. Het was een bar koude zaterdag, ik had een rommelige knot in mijn haar en een joggingbroek aan waar het elastiek het inmiddels van had opgegeven. Om maar te zwijgen over mijn buik die onder shirt door aan het gluren was.. *zucht*
Op een gegeven moment kon ik gewoon echt niks meer aan. Leggings waren mijn beste vrienden geworden en soms was een shirt van Rick ook prima. Dan maar even niet de fashionable mommy-to-be. Ik was al lang blij als ik de weg van mijn bed naar de bank had gevonden. Die deurbel hoorde ik soms écht niet hoor.. *hmpf* Can you blame me?
De laatste loodjes
Op een gegeven moment moest ik gewoon 89 kilo in beweging brengen. (Ja, ik was gewoon 33 kilo aangekomen. Gelukkig zag je er, naast die enorme buik, niks van) Verder heb ik mij eigenlijk nooit rot gevoeld tijdens de zwangerschap. Alleen tussen de 8 en 12 weken was ik chronisch moe. Er gebeurde zoveel in mijn lijf. Ik had wallen joh, daar was Amsterdam jaloers op. En wat een maffe dromen! Alsof ik van de paddo’s had gesnoept. En de laatste weken waren gewoon heftig. Ik kon niet meer lekker zitten of liggen. Ondanks dat had ik eigenlijk nooit wat te zeuren (behalve het feit dat ik geen alcohol mocht drinken…) en voelde ik mij prima.
Rick en ik besloten om die middag de tuin te preppen voor het voorjaar. Boompjes snoeien, schoffelen, onkruid verwijderen, je kent het wel. Die week had ik gelezen dat je ananas moest eten en bitter lemon moest drinken om de bevalling op gang te brengen. Gullible dat ik ben, zaterdag voor de middag zat er een hele ananas in en een halve liter bitter lemon. En dan nog eens lekker druk doen in de tuin, dat moest die kleine daar binnen wel wakker schudden, dacht ik. Enfin, voor het avondeten moest ik nog even naar het toilet. Ik had wel eens gelezen over zo’n prop die dan voor je baarmoedermond zit en een soort van waarschuwing was als je deze in je onderbroek vond.
De geruchtmakende ‘prop’
Vol enthousiasme, en nog net niet met die prop in mijn handen, vertelde ik Rick in geuren en kleuren over de vondst van genoemde prop. Hij werd er eigenlijk een beetje zenuwachtig van: “Is dit het begin? Moet ik wat doen? Wat gaan we doen? Moet ik iemand bellen?” Tja.. ik wist het ook niet. Afwachten maar. Voor de zekerheid maar een matrasbeschermer in bed gelegd en die avond lekker gaan slapen.
Zoals elke nacht moest ik wel 3 of 4 keer plassen maar de laatste keer voelde het anders. Ik was inmiddels op het toilet aangekomen en voordat ik kon gaan zitten leek het wel alsof ik liters water verloor. Zoveel bitter lemon had ik nou ook weer niet gedronken 😉 Dit moest wel vruchtwater zijn! Rick zei, zo lang er geen bloed bij zit of geen vreemde gele/groene kleur heeft, dat we de verloskundige pas de volgende ochtend moesten bellen. Het was nu 2 uur in de nacht. Denk maar niet dat ik nog een oog dicht heb gedaan.. Niet alleen vanwege het gevoel in mijn onderbuik (soort van menstruatiepijn) maar ook omdat ik super excited en zenuwachtig tegelijk was.
Om een uur of 8 in de ochtend had ik het afgelopen uur regelmatig daadwerkelijke pijnscheuten en besloten we de verloskundige te bellen. Ze zei dat ik ze moest timen. Nou, volgens mij zat het allemaal erg dicht op elkaar en duurde en duurde het maar en op een gegeven moment vloog mijn telefoon door de kamer. Het kon mij niet schelen, de verloskundige moest en zou direct komen! Om 11 uur was ze hier om het één en ander door te nemen en om uiteindelijk te voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Teleurgesteld dat ik was dat ze zei dat het pas 2 centimeter was.. Ze zei dat ze over 4 uur wel terug zou komen in de veronderstelling dat er ongeveer een centimeter per uur bij zou komen. Ze liep de deur uit en ik zei tegen Rick dat hij maar boven wat moest gaan slapen aangezien het een lange dag/nacht zou gaan worden. Ik ging wel even douchen. .
‘Wilt u thuis bevallen?’ Nee!
Nou, amper een uur later kwam Rick naar beneden omdat hij mij beneden hoorde steunen en kreunen van de rugweeën. Wat zijn die krengen pijnlijk zeg! Hij vond het zo eng dat hij direct de verloskundige belde met de vraag of ze weer wilde komen. Ze was op dat moment bezig met de begeleiding van een bevalling en liep volgens mij niet echt warm voor Rick zijn paniekaanval. Ze zijn hier redelijk op ingesteld
Uiteindelijk was ze om 2 uur in de middag weer bij ons thuis alwaar ik half op de grond lag te creperen. Handschoentje aan, voelen.. “Wilt u thuis bevallen?”, vraagt ze. Ik knik nee. Ze zegt: “Dan moeten we met een noodtempo naar het ziekenhuis want je hebt 9 centimeter ontsluiting!”. Godverdegodver! Ik zie er niet uit! HAH, dat dacht ik dus echt niet. Ik trok whatever ik binnen handbereik kon vinden aan: een grijze slobberbroek, een geel shirt, Rick zijn way oversized, knalblauwe vest en zijn veel te grote, neon gele sportschoenen. Yep, looking good girl! Who cares! 180 kilometer per uur naar het ziekenhuis!! Het voelde echter als 30 kilometer per uur. Wat een hel, ik trok het niet meer. Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik zou bevallen in de auto.
Aangekomen in het ziekenhuis, nog een heel doolhof. Ga aan de kant! Rot op met die rolstoel! Ik was nog niet op de kamer aangekomen of de drang om te persen begon. Wat een opluchting ten opzichte van die buik- en rugweeën zeg… Tijdens de bevalling nog zitten grappen met Rick en de dames. Bijna mijn ogen eruit geperst (oeps, verkeerde kant) maar op 16:34 uur was het dan eindelijk zo ver. Daar was mijn mannetje! Wat een enorm vreemd maar bevredigend gevoel. De navelstreng was erg kort en wel 4 centimeter dik dus Rick moest deze eerst doorknippen voordat ik Jake op mijn borst neer kon leggen. De testen waren goed en mijn placenta kwam ook al snel. (Nee, dat spaar ik niet en ik ga het al helemaal niet opeten. Je mag ‘m hebben. Jaaa.. heel mooi.. Haal het maar weg). Ik verdween gauw (al strompelend) onder de douche en Rick had de eer om Jake zijn eerste flesje te geven. (Voor de nieuwsgierigaards onder ons; ik/wij hebben bewust gekozen voor flesvoeding)
Na een bord bami werden we om 7 uur ’s avonds ontslagen uit het ziekenhuis en waren we half 8 thuis; een baby en een matras (dat ding wat een gevulde onderbroek voor moet stellen) rijker. Rick had inmiddels onze ouders gebeld en in de auto op weg naar huis belden wij nog een aantal mensen. Thuis aangekomen en redelijk angstig met wat nu allemaal te doen, waren we erg blij met het horen van de deurbel; de kraamverzorgster! Luttele minuten later kwam ouders, zusjes en broertjes binnen druppelen om ons te feliciteren en natuurlijk ons kleine draakje te bekijken. Tsjonge, wat voelde ik mij trots. Wat VOEL ik mij trots. En vanaf dat moment ging het verhaal verder met zijn 3-en…
Je kunt Kimberly volgen via instagram!
Oproepje!
Ben jij onlangs – of een aantal jaren geleden – bevallen en zou jij je verhaal willen delen? Dat mag! Je hoeft geen blogger te zijn! Ben jij wel een blogger? Dan ook kan je mee doen, ik link het verhaal naar jouw website.
Wil jij graag meedoen? Als je besloten hebt ook graag je verhaal te willen delen dan mag je mij mailen via Michelle@momoftherebels.nl en dan krijg je van mij een mail terug met daarin de ‘voorwaarden’. Met voorwaarden bedoel ik de hoeveelheid woorden, wat voor soort foto’s etc.
Geef een antwoord